Książę i Róża

Lekką wiosną i latem upalnym

Jesienną porą smutną i zimą, w spokoju

Nie rozmawiam z nikim, poza tobą, Aniele

I samotnie siedzę w pustym pokoju.

Nie mogę cię dotknąć, ani zobaczyć

I tylko szeptem cichym, jak łkanie

Płomień w sercu mi przypomina

Jak wiele dla mnie znaczysz, Kochanie.

Jak słońce i księżyc, gdy Bóg każe

Tą samą po niebie kroczą drogą

Lecz tak daleko wciąż idą od siebie

Że wiecznie spotkać się nie mogą.

Tak my, odcięci morzem kilometrów,

Choć liczne świat nam daje pojazdy

Tylko wzdychamy myśląc o sobie

i tęsknym wzrokiem patrzymy w gwiazdy.

Wybrałam jedną piękną i jasną

Twoje gwieździe nadałam imię

Gdy bardzo pragnę, widzę cię na niej

I modlę się gorzko w smutnej godzinie.

Ktoś mi powiedział, abym przestała

Bym od dziś życie brała garściami

Nie wie ten ktoś, że książę jest jeden,

Choć świat cały porasta różami.