Anioł cz. III

      Ana pracowała na oddziale psychiatrycznym. Zawsze chciała zostać pediatrą, ale nikt nie chciał zajmować się maltretowanymi dziećmi, dziećmi autystycznymi czy na wpół zdziczałymi ofiarami psychopatów. Padło na Anę.

      Psychiatria to nie miejsce dla dzieci. Ana wolałaby nie mieć pracy i żyć z zasiłku niż codziennie patrzyć na to, na co patrzyła.

      – Ana?

Odwróciła się. W drzwiach pokoju lekarskiego stał ordynator. Jego łysina jakby poszarzała w półmroku, a biały strój wydawał się ciężki i szorstki. Stary, obleśny ordynator był nagle jeszcze starszy i bardziej obrzydliwy.

      – Wszystko w porządku? – spytał przyglądając się jej podejrzliwie.

Niech tylko nie podchodzi. Ana wyprostowała się pośpiesznie. Szpital przypominał jej wojsko. Ordynator był jak naczelnik, którego rozkazów należało słuchać.

      – Tak – odpowiedziała szybko – tak.

Na potwierdzenie tych słów przywołała na twarz przyjazny uśmiech i kiwnęła głową. Kasztanowe fale zakołysały się lekko rozsiewając woń szamponu poziomkowego. Ana używała szamponu dla dzieci.

Ordynator też się uśmiechnął.

       – Za chwilę obchód. Zostaniesz czy idziesz już do domu? – spytał.

Ana odłożyła kubek z zimną kawą na stół.

       – Zostanę – powiedziała.

     – Może chcesz dzień wolnego? – usłyszała jeszcze głos łysego lekarza. – Wygląda na to, że chwyta cię przeziębienie.

Kiwnęła głową.

       – Dziękuję, ordynatorze.

    W domu znalazła się dokładnie o dziesiątej. Trudno było przedrzeć się przez miasto. Bruno zeskoczył z parapetu zahaczając o stos książek, które posypały się na podłogę z głośnym hukiem.

       – Bruno – jęknęła Ana wiedząc, że kota nie obchodzi porządek.

Kogo z resztą obchodził?

Odłożyła na małą komódkę torby z zakupami i zdjęła buty. Kot zaczął łasić się o jej łydkę.

       – Nie dostaniesz jedzenia dopóki nie posprzątam za ciebie tych książek – powiedziała.

       – To je posprzątaj – odpowiedział kot mrużąc oczy.

Kot mówił nie otwierając pyska.

     Ana wstała i podeszła do największego okna. Po odsunięciu ciężkich zasłon jak najbardziej się dało do pokoju wpadło więcej szarawego światła. Ana zebrała z podłogi książki i ułożyła je w równiutki stos na małym biurku. Dawno temu miała kupić regał. Później uznała, że jednak nie jest potrzebny. Czasami okazywało się, że był.

    – Muszę kupić regał – powiadomiła Bruna, który był tym faktem zainteresowany w równym stopniu co każdym innym.

      – To go kup – odpowiedział Bruno.

     – Jedzenie – mruknęła Ana i dopiero wtedy się ożywił i pobiegł za nią do kuchni z uniesionym ogonem.

      – Wreszcie mówisz z sensem – przyznał stając na dwóch łapach i wspinając się na blat.

     Po nakarmieniu Bruna, Ana zakradła się do sypialni. Zawsze skradała się na palcach, by nie budzić skrzypiącej podłogi, rozrzuconych ubrań, niepościelonego łóżka i zaciągniętych rolet. Ten pokój spał wiecznym snem, może nawet gdzieś czaiły się potwory, lepiej było ich nie budzić. W półmroku powoli zdjęła rajstopy i naciągnęła bawełnianą piżamę. Miękka poduszka przyciągała ją jak magnes.

      Obudziło pukanie do drzwi. Z początku wydawało jej się, że to tylko sen, ale z czasem pukanie stawało się wyraźniejsze, aż dało się zlokalizować. Bez wątpienia ktoś pukał do drzwi do jej mieszkania. Ana podniosła się czując narastające niezadowolenie. Przez rolety sączyło się słabe światło, co wskazywało na to, że jeszcze jest wcześnie. Bruno wskoczył do jej łóżka. Był cichy jak duch.

       Rzuciła okiem na zegarek wskazujący kilka minut po dwunastej.

       – Kto u diabła…?

       Pukanie nie ustępowało. Zaintrygowana Ana podeszła do drzwi i zajrzała przez judasza.

      Na klatce stał przystojny (co mogła stwierdzić nawet przez deformujące szkiełko) mężczyzna, w wieku około czterdziestu lat. Miał ciemne, gęste włosy, na skroniach zaczynała wychodzić siwizna.

     – Kto tam? – rzuciła Ana przez drzwi, ale otworzyła je nie czekając na odpowiedź. Stanęła w różowej piżamie w króliki, w rozczochranych włosach i dziurawych kapciach przed mężczyzną w garniturze i z kwiatami w ręku. Była w swoim mieszkaniu.

     – Dzień dobry, nazywam się Max Steinger – powiedział nieznajomy lekko zmieszany. – Ale chyba pani nie przeszkadzam?

      – Skąd, właśnie odsypiam dyżur – odparła Ana. – Proszę kontynuować.

Na przystojnej twarzy mężczyzny pojawił się ślad zażenowania.

      – Właśnie wprowadziłem się obok i…

      – I pomylił pan mieszkania? – dokończyła złośliwie Ana.

     – Nie. Powiedziano mi, że obok mieszka piękna, młoda kobieta, wypadało się przywitać. Proszę to dla pani – powiedział wręczając jej bukiet kwiatów. Były kolorowe i roztaczały wokół delikatny zapach. – Pani…?

     – Ana. Ana Wasilewski – odparła wyciągając rękę po kwiaty. Jej dłoń najpierw została ucałowana przez ciepłe usta nieznajomego. – Przykro mi, że pana rozczarowałam.

Błękitne tęczówki mężczyzny spojrzały na nią bystro.

     – Nie rozczarowała pani. Miło panią poznać, Ano. Przejdziemy na „ty”?

     – Pan wybaczy, ale staram się zakończyć rozmowę i nie zaczynać znajomości. Dziękuję za kwiaty, są piękne. Do widzenia.

    Zanim Max zdążył cokolwiek powiedzieć, drzwi do mieszkania Any zostały zamknięte i zapadła cisza. Płaski kawałek drewna oddzielał dwa oddechy i dwie pary oczy w nie utkwione. Max stał tak chwilę i nadsłuchiwał, po czym uśmiechnął się i odszedł. Ana nie ruszała się. Koło jej nóg pojawił się Bruno.

     – Wstaw je do wody – powiedział.

      Zapomniała o kwiatach.

     Bukiet był kolorowy i to się nie zmieniło. Ana ustawiła go w szaro-grafitowym wazonie na stole w jaśniejszym pokoju i usiadła naprzeciw. Uparcie pilnowała kwiatów, wierząc, że jeśli tylko spuści z nich wzrok, staną się szare, jak całe mieszkanie.

    Obudziła się, kiedy zapadł już zmrok. Do jej okien docierała jedynie słaba poświata światła z latarni ustawionych gdzieś na dole, przy ulicy. Ana podniosła głowę i rozejrzała się.

      – Która godzina?

      Bruno nie odpowiedział.

      Zaczepił ją zapach kwiatów.

     – Kwiaty – szepnęła i wstała by zapalić światło. Gdy jej oczy przyzwyczaiły się do sztucznego oświetlenia otworzyła je i zamrugała. – Nadal są kolorowe. Bruno, spójrz!

Kot zmrużył ślepia i zamruczał z ironią.

      – Aleś ty bystra.

Zmierzyła go spojrzeniem.

      – To coś znaczy – powiedziała. – To coś znaczy. Muszę zrobić obiad.

***

      Następnego dnia w szpitalu Ana omal nie upadła na widok mężczyzny w wysiadającego z windy. Max uśmiechnął się dostrzegając ją i po chwili znalazł się obok.

       – Co pan tu robi? – spytała zdezorientowana. Odruchowo przeczesała przetłuszczone włosy.

       – Jestem lekarzem – powiedział mężczyzna uśmiechając się.

Ana oniemiała.

       – Jest pan psychiatrą?

       – Tak.

       – Nie potrzebuję psychiatry.

Max wydał się zbity z tropu jej słowami, po chwili jednak uznał je za żart.

      – Ma pani bardzo ciekawe poczucie humoru – powiedział.

      – Dziękuję.

    – Chciałbym przeprosić za wczoraj, może pozwoli się pani zaprosić na kawę? – zaproponował Max z uśmiechem. Miał bardzo przyjemny wyraz twarzy. Łagodny, ale zarazem męski i niezwykle pociągający. W umyśle Any zaczęły pojawiać się sceny randki. Całkiem przyjemnej i posuwającej się daleko. Za daleko.

      – Nie – oznajmiła krótko.

Na twarzy Maxa pojawił się wyraz zaskoczenia. Uśmiechnął się nerwowo.

      – Nie, znaczy przepraszam, mam coś do załatwienia – wyjaśniła Ana. – Następnym razem.

     Szybko wyminęła Maxa i pospieszyła do damskiej toalety. W tej chwili odezwała się jej komórka.

      – Lisa? – powiedziała do słuchawki zdziwiona.

     – Cześć siostrzyczko – przywitał ją miękki, melodyjny głos. – Chciałam powiedzieć, że Thomas ma zgrupowanie, nie da rady być na wigilii.

Całe szczęście, pomyślała Ana.

     – Ale ja z Johnym zostanę na całe dwa tygodnie – dokończyła Lisa. – Cieszysz się?

Ana się cieszyła.

   – Oczywiście – powiedziała. – To super! Pomożemy babci robić pieczeń. Jak w dzieciństwie pamiętasz?

    – Właściwie chciałam podrzucić wam Johnego i skoczyć na zakupy – odparła Lisa. – Dasz sobie z nim radę?

    – Tak – skłamała Ana. – Tak, jak najbardziej.

    Nienawidziła zostawać z siostrzeńcem, który za bardzo przypominał Thomasa. Z każdym rokiem coraz bardziej.

    Była w pierwszej klasie liceum, kiedy pewnego jesiennego popołudnia wyszła na boisko ułożyć notatki. Pogoda była piękna, całkiem nie jesienna. Ana niegdyś lubiła jesień, właśnie za te nieliczne dni, kiedy wcale na jesień nie wyglądała. Dla wielu było to niezrozumiałe.

     Uczyła się o komórkach, kiedy coś odwróciło jej uwagę. Uniosła głowę. Gdzieś w oddali chłopacy grali w piłkę. Była to druga lub trzecia klasa. Zajęcia pozaszkolne, całkiem możliwe, że klasy mieszane. Jej uwagę przyciągnął wysoki chłopak w zielonym stroju drużyny Bayernu. Miał długie, blond włosy upięte opaską. Biegał najwięcej ze wszystkich i cały czas był w posiadaniu piłki. Ana przesiedziała czterdzieści minut obserwując chłopaka. Kiedy zszedł z boiska spojrzał w jej stronę. Uśmiechnęła się. Nie widział jej. Podniósł rękę i pomachał komuś stojącemu gdzieś wyżej. Ana odwróciła głowę i ujrzała Lisę. W różowej, krótkiej sukience i rozpuszczonych włosach, delikatnie smaganych wiatrem, wyglądała jak młoda grecka bogini. Idealna dziewczyna dla Apolla, który właśnie święcił swój tryumf na boisku.

    Tego wieczora Lisa leżąc już w łóżku z szeroko otwartymi, błyszczącymi oczami, opowiadała siostrze o nowo poznanym chłopaku ze szkoły. Ana zapragnęła mieć własny pokój.

    – Jest niesamowity i gra w szkolnej drużynie piłki nożnej! Wygrywał już w mistrzostwach młodzieży, na pewno zostanie piłkarzem!

      – A ty kim  zostaniesz Liso? – miała ochotę spytać Ana. Odpowiedź na to pytanie otrzymała kilka lat później.

    Jak zwykle piękna Lisa w sukni ślubnej i z bukietem pięknych słoneczników wyglądała jeszcze piękniej.

      – Mama byłaby z ciebie dumna – powiedziała Ana. – Pewnie patrzy z nieba.

Lisa nie pamiętała o mamie.

     – Na pewno – przyznała zbita z tropu.

    – Dziękuję ci siostrzyczko – usłyszała Ana w słuchawce. Ocknęła się i znów była w damskiej toalecie w swoim szpitalu. – Kocham cię.

     – Ja też cię kocham – Ana wypowiedziała mechaniczne słowa i usłyszała krótki urywany sygnał w słuchawce. – Do zobaczenia, Liso.