Anioł cz. IV

      Święta nadeszły szybciej niż Ana mogła się spodziewać. Był listopad. Pacjenci w szpitalu czekali na zabiegi, które miały być wykonane przed świętami, ale święta już trwały. Jak to możliwe? Pacjentów nie ubywało w kolejce, a Lisa była u Molly. Był też John. Nie było za to śniegu i gwiazd. Gwiazdy zostały wykradzione i zawisły w galeriach handlowych. Kto był tak okrutny, by odbierać dzieciom gwiazdy?

      John jednak nie potrzebował gwiazd. Ana widziała, że kryje się w nim coś niedobrego. Był synem jej siostry i miłości życia, ale był zły. Nie można było inaczej tego określić.

Ana przestraszyła się widząc Johna w szpitalu. Demon.

       – John? – zdziwiła się.

      – Niespodzianka! – zawołała Lisa. Ana rozpoznała siostrę w kobiecie prowadzącej Johan za rękę. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć Lisa rzuciła się jej na szyję. – Przyjechaliśmy wcześniej, nie cieszysz się?

Ana zmusiła się na uśmiech.

    – Cieszę, oczywiście. – Rzuciła spojrzenie na Johna, który wyzwoliwszy się z uścisku matki próbował wykręcić śrubkę z krzesła. Wyobraziła sobie, że mu się to udaje, a później siada na nim starsza pani. Krzesło załamuje się i pani upada roztrzaskując sobie głowę. Płynie krew. Pierwsze zabójstwo małego Johna.

      – Johny przywitaj się z ciocią – powiedziała Lisa. Jej głos wyrwał Anę z przemyśleń.

Mały odwrócił się i zaszczycił matkę ponurym spojrzeniem.

     – Nie! – krzyknął stanowczo i wrócił do przerwanej pracy.

Demon, pomyślała Ana.

     – Lisa słuchaj naprawdę cieszę się, że cię widzę, ale jestem w pracy, mogłabyś…?

Lisa spojrzała na nią migdałowymi, pięknymi oczyma.

   – Jasne. Tak, tak. Johny – wyciągnęła rękę, którą chłopiec, ku zaskoczeniu Any, posłusznie uścisnął. – Pomyślałam tylko, że skoczymy może na kawę. O której kończysz?

    – Niestety dziś mam dyżur. – Ana wzruszyła ramionami na znak bezradności. Wyraz twarzy Lisy nie wyrażał zrozumienia. – Całą dobę – dodała.

    – Och – Lisa wyglądała na zawiedzioną. – No cóż… Odezwij się – poleciła całując siostrę w oba policzki. – Na razie.

    Ana stała patrząc na odchodzącą kobietę i drepczącego obok chłopca. W końcu zniknęli za zakrętem korytarza.

     – Przykro mi z powodu pani siostry – usłyszała i odwróciła się gwałtownie.

Nikogo nie było. Potrząsnęła głową i zdecydowała się zaparzyć kolejną kawę. Mocną.

***

     Tak jak się tego obawiała, mały John był wykapanym ojcem. Miał te same jasne włosy i niebieskie, świdrujące oczy. Kiedy mówił robił takie same miny i gesty. Latem skończył pięć lat, był więc już dużym chłopcem z jasno określonym celem w życiu.

       – Będę piłkarzem – powiedział dumnie siedząc przy stole w mieszkaniu babci Molly. – Jak tata.

Ana szukała w nim tego demona, którego widziała w szpitalu, teraz był jednak zwykłym dzieckiem. Ze smakiem pałaszował domowe ciasto i uśmiechał się pokazując rzędy białych, maleńkich jak perełki, dziecięcych ząbków. Machał nogami z takim zapałem, że trząsł się cały stół, a wraz z nim kawa Any, która zdążyła już pewnie wystygnąć. Ana upiła łyk gorzkiego płynu i odstawiła filiżankę. Czuła się zbyt zmęczona, nawet by pić kawę.

     – Na pewno – powiedziała Molly z uśmiechem spoglądając na prawnuka. Zdaniem Any wyglądała trochę jak buldog. Obwisła, pomarszczona skóra na policzkach kołysała się z każdym ruchem głowy. Pies w peruce z waty. Włosy babci Molly, upięte w kok, dawno już straciły kolor. Sprawiały wrażenie delikatnych jak mgła. – W którym klubie chciałbyś grać?

       – W FC Barcelona – odpowiedział John szczerząc się od ucha do ucha.

     – To nie jest niemiecki klub, synku – wtrąciła się Lisa. – Powiedz, że chciałbyś grać w Bayern Munchen, jak tata.

Malec spojrzał na matkę morderczym wzrokiem.

      – Co z tego? – oburzył się. – Chcę grać w FC Barcelona i koniec!

Ana porażona piskiem chłopca otworzyła szeroko oczy i ze zdziwieniem oglądała jak wstaje z miejsca, popycha matkę i wybiega trzaskając drzwiami.

     – Nie sprawdza się to bezstresowe wychowanie – powiedziała Lisa usprawiedliwiająco. – Tego uczą go w przedszkolu. Krzyku. Mam już dość. Czuję się jak na wojnie z tym dzieckiem.

Nikt nie skomentował jej słów. Zapadła gęsta, ciężka cisza zakłócana tykaniem zegara. Po chwili Molly uśmiechała się delikatnie patrząc na swoje wnuczki.

     – Muszę się na was napatrzeć – odezwała się. – Tak się zmieniłyście, moje małe dziewczynki. – Wzrok Molly przenosił się z jednej na drugą. – Liso, wyglądasz jak zawsze prześlicznie. – Kiedy spojrzała na Anę, jej twarz spochmurniała. – A ty, Ano, musisz się przespać. Męczy cię ta praca.

Ana uniosła brwi.

    – Owszem – powiedziała. – To szpital. Całonocne dyżury, męczący pacjenci i wrzeszczący ordynator. Nie ma chwili wytchnienia.

      – Skóra ci poszarzała. Jesteś niedożywiona – kontynuowała Molly nie zważając na jej słowa.

Poszarzała nawet skóra. Ana była pewna, że to przez mieszkanie.

      – To to mieszkanie, babciu – powiedziała. – Jest szare.

***

      Wieczorem Ana wróciła do domu, gdzie Bruno już czekał przy drzwiach. Widząc go przeklęła pod nosem.

       – Zapomniałam o tobie Bruno – powiedziała przepraszająco. – Już daję ci jeść.

       – Dobrze,  że nie masz dzieci – mruknął kot maszerując za nią do kuchni.

      Ana sięgnęła do lodówki po puszkę z kocim  jedzeniem. Nałożyła trochę do plastikowej miseczki i usiadła przy małym stoliku ustawionym pod ścianą. Nie chciało jej się ściągać płaszcza, ani butów. Patrzyła jak kot z błogością liże pasztet i czuła, że jej powieki robią się coraz cięższe.

     – Wszystko jest takie szare, Bruno – powiedziała przymykając oczy. – Nawet babcia Molly uznała dziś, że poszarzała mi skóra. Ty też jesteś szary. To pewnie przez to mieszkanie.

Kot przerwał jedzenie i spojrzał na Anę z wyrzutem.

      – Od urodzenia jestem szary – powiedział oblizując się. – Taką mam sierść.

Ana westchnęła i podniosła się ze swojego wygodnego miejsca.

      – Ach, to to mieszkanie – powtórzyła.

***

     W nocy spadł śnieg. Najwyższa pora. Dzień był idealny, by nie wstawać z łóżka. Ana spędziła w nim długie godziny obserwując jak po szarych ścianach jej sypialni pełzną cienie. Niczym niezmącona cisza pozwalała jej marzyć.

      Zima była ulubioną porą roku Any, która od dziecka wierzyła w anioły. Uważała, że śnieg – biała, puszysta masa – to meszek z ich piór, które raz do roku czaszą kryształowymi grzebieniami. To dlatego iskrzy się w słońcu i mieni wszystkimi barwami tęczy. Jest taki zimny, by ludzie nie zabierali go do domów i nie popadali w pychę chwaląc się, kto ma go więcej. Tak właśnie, zdaniem Any, było ze śniegiem.

     Jako mała dziewczynka czuła obecność swego anioła. Czuła także jego stratę i od tamtej chwili przestała kochać zimę za śnieg. Dorosła Ana widziała w nim przede wszystkim schronienie przed demonami, które czaiły się w mroku. Biel, jako przeciwieństwo czerni, była ucieleśnieniem dobra. Świat, pokryty pierzyną dobrej materii, stawał się dla złych mocy pustynią. Dlatego zimą noc mogła być dłuższa, a słońce miało mniej pracy. Śnieg odstraszał wszystkie zabłąkane demony ze świata.

Spokój jej przemyśleń przerwał Bruno, który wparował do pokoju wprowadzając ze sobą chaos żyjący w przedpokoju. Potrącone przez kota drzwi zaskrzypiały cicho, a delikatny podmuch powietrza ocucił kobietę i wyrwał z błogiego stanu omamienia.

      – Nie śpimy – rzekł Bruno wskakując na łóżko i mrucząc głośno. – Ziemia do Any. Kobieto, nie mieszkasz sama na miłość boską! Nakarm mnie, bo żołądek przyrośnie mi do grzbietu.

      Ana pogłaskała zwierzę po miękkiej sierści i nie powiedziała ani słowa. Zniecierpliwiony futrzak zeskoczył z łóżka i oparł na nim przednie łapy. Kiedy Ana chciała go pogłaskać odsunął się wydając z siebie głośne miauknięcie.  

      – Bruno – powiedziała zaskoczona Ana. – Ty umiesz miauczeć.

      – No ba – odparł urażony. – Przecież jestem kotem.

Ana wysunęła się spod kołdry i przeciągnęła.

     – Dobrze, Bruno. Już idę.