Anioł cz. V

     Licha, ozdobiona kolorowymi lampkami choinka stojąca przed szpitalem, była jedynym barwnym elementem szarego świata. Pacjenci, snujący się po korytarzach, stali się jeszcze bledsi niż dwa miesiące wcześniej. Ana spuszczała wzrok przechodząc obok ich wielkich, pełnych żalu spojrzeń. Bała się patrzeć im w oczy. Zostaną w szpitalu na święta. Czas, który mogliby spędzić z rodziną, spędzą sami wśród szarości i ponurej sterylnej czystości. Zamiast  zapachu świątecznych potraw, będą wdychać woń smutku i tęsknoty. Współczuła im. Ciężka atmosfera odbijała się na jej samopoczuciu.

     W przerwie na lunch z ulgą opuściła oddział udając się do pobliskiej kawiarenki. Teoretycznie miała godzinę, ale nigdy nie odpoczywała aż tak długo. W końcu co mogła robić sama tyle czasu? Teraz była Lisa, której udało się wreszcie umówić z siostrą na kawę. Berlin zasypany był białym puchem. Za oknem szalała zawierucha, ale w kawiarni było miło i przytulnie. W tle cichych rozmów słychać było nawet jakąś nastrojowa muzykę. Ana zdecydowanie wolałaby posłuchać harmonijnych dźwięków niż morałów Lisy.

     – Może powinnaś bardziej się rozerwać? – mówiła perfekcyjna siostra. Jak zwykle miała na twarzy pełny makijaż, zdrową i lśniącą cerę, starannie ułożoną fryzurę i długie tipsy. – Wyjść gdzieś, pobawić się, poznać jakiegoś faceta? Wyglądasz bardzo ponuro, a jesteś jeszcze młoda i ładna. Zadbaj o siebie.

     Ta piękność patrzyła na Anę ze szczerą troską w oczach, ale ona nie chciała poznawać żadnego faceta. Spojrzała na Lisę z wyrzutem. Molly miała rację mówiąc, że wygląda kwitnąco. Nawet jej włosy miały żywszy kolor niż, pozornie takie same, loki Any. Ta jej nienaganność była irytująca. Jakim prawem prawiła jej takie kazania? Nie mogła zająć się swoim życiem? Jest tylko siostrą, nie matką.

      – Nie mam na to czasu – powiedziała głośno Ana. – Jestem w szpitalu cały dzień. Zawsze jest coś do zrobienia. Poza tym czuję się dobrze mieszkając sama. Chodzi tylko o tą szarość. Jest dobijająca. Myślę, że powinnam zmienić mieszkanie.

Lisa przekrzywiła nieco głowę i zabębniła palcami w filiżankę.

    – Myślisz, że w twoim mieszkaniu zalęgła się szarość i dlatego masz depresję? – spytała uśmiechając się. – To paranoja.

      – Nie mam depresji – zaprzeczyła Ana. – Czuję się dobrze, nawet w tym mieszkaniu, tylko boję się, że w końcu nie pomoże nawet światło. Tam jest tak, jakby w powietrzu unosił się dym.

     – Nie wierzę  w takie rzeczy – Lisa pociągnęła łyk kawy. – Dobrze, że nie mówisz o tym, że prześladują cię duchy. Mimo wszystko zastanawiam się dlaczego wciąż nie masz faceta.

     – Może się po prostu do tego nie nadaję – odparła Ana z westchnieniem, zniecierpliwiona tym tematem.

    – Nadajesz. – Lisa odgarnęła kasztanowe loki za uczy i pochyliła się do przodu, by spojrzeć siostrze w oczy. – Nie szukasz, nie rozglądasz się. Może ktoś się tobą interesuje. Ktoś w pracy, z sąsiedztwa?

     Ana przypomniała sobie o Maxie. Nie miała ochoty dzielić się z  siostrą swoimi urojeniami na temat przystojnego lekarza.

     – Nie – zaprzeczyła.

     – Rozejrzyj się.

     – Lisa, proszę – westchnęła Ana. – Daj mi z tym spokój. Jest dobrze tak jak jest.

Jej siostra wyprostowała się i wzruszyła ramionami.

    – Jak wolisz – powiedziała i sięgnęła po swoją filiżankę z kawą. – Zostaniesz chyba do końca życia sama.

***

     Przez ostatni tydzień w szpitalu Ana miała mnóstwo pracy. W Wigilię ordynator wspaniałomyślnie podarował jej wolne. Może wcale nie był taki zły? Ana pamiętała z dzieciństwa głupie bajki, w których dobre postaci zawsze były piękne, a te złe szpetne i odpychające. Ordynator, choć łysy i stary, sprawiał czasami wrażenie troskliwego opiekuna. Kto wie, czy nie przybierał takiej maski w okresie przedświątecznym?

          Kiedy Ana zaopatrzyła Bruna w jedzenie na cały dzień, zgodnie z obietnicą pojechała do Molly pomóc w przedświątecznych przygotowaniach. Tyle, że jej pomoc wcale nie była potrzebna. Wszystkim zajęła się Lisa, która jak zwykle skupiała na sobie całą uwagę babci. Ana miała tylko zaopiekować się Johnem.

       Śnieg padał od rana, a mieszkanie Molly, pogrążone w wiecznym śnie, chrapało leniwie bez drgnienia powiek. Ciszę zakłócało tykanie starego, drewnianego zegara z kukułką. Ana siedziała na krześle przy oknie, obserwując białe, różnokształtne płatki wirujące w powietrzu. Dzień był wyjątkowo spokojny i senny. Delikatne podmuchy wiatru poruszały firaną sypiącego się z nieba, iskrzącego pyłu. Ana, patrząc na ten obraz, przypomniała sobie o aniołach. Czy gdzieś tam, na górze, naprawdę miała swojego opiekuna? Jego moc sięgała tylko do domu babci. Tutaj, z dala od potworów, czuła się bezpiecznie.

      Spojrzała na bawiącego się na dywanie Johna. Chłopiec naśladował wark silnika uderzając o siebie dwoma plastikowymi samochodzikami. Brutalne. Blond grzywka opadająca na czoło rzucała cień na jego bladą twarz. Wyglądał jak dziecko, które nigdy nie widziało słońca. Ana bała się spojrzenia jego czerwonych oczu, więc szybko odwróciła wzrok. Świat za oknem szarzał, a uliczne latarnie rozbłysły żółtawym światłem. Więc to już.

***

       Pieczeń babci Molly rumieniła się w piekarniku roztaczając na cały dom przyjemny zapach. Stół zastawiony przysmakami zdobiły świece i stroiki. Zanosiło się na prawdziwą, rodzinną Wigilię. Pierwszą od lat. Atmosfera była jednak nerwowa. Śnieżyca sparaliżowała lotniska, więc przybycie Thomasa stanęło pod znakiem zapytania. Lisa od godziny chodziła z kąta w kąt oczekując telefonu, a mały John krzyczał w niebogłosy.

      – Mamo, jestem głodny! – marudził chodząc za matką krok w krok.

     – Kotku, poczekajmy na tatę – mówiła Lisa spokojnym, ale smutnym głosem. – Idź, wypatruj gwiazdki.

       – Po co?

     – Tak się robi dziecko. To tradycja – tłumaczyła pochylając się nad pięciolatkiem. – Dopiero, kiedy pierwsza gwiazdka pojawi się na niebie, możemy zacząć wieczerzę.

     John spojrzał na swoją matkę ze zdziwieniem, po czym napiął wszystkie mięśnie gotowy do wybuchu.

      – Ale ja chcę teraz, nie zaraz! – krzyczał tupiąc nogą. – Już teraz, nie zaraz! Nie chcę żadnych gwiazd! I tak ich nie widać, bo są chmury! I niech tata przyjedzie, bo ja chcę już!

      Lisa zrobiła głęboki wdech i już miała odpowiedzieć dziecku spokojnie, jak przystało na matkę wyznającą zasadę bezstresowego wychowania, gdy jej uwagę odwrócił szmer w przedpokoju. Wyprostowała się i pobiegła wprost w objęcia uśmiechniętego blondyna.

     – Thomas! Jesteś wreszcie – powiedziała wieszając mu się na szyi. – Wszyscy na Ciebie czekamy.

Thomas pojawił się w ostatniej chwili jakby na życzenie małego Johna, który stał nadal z naburmuszoną miną. Ana musiała przyznać, że przez prawie dziesięć lat jej szwagier nie zmienił się ani trochę. Niebieskie oczy lśniły tym samym, iście młodzieńczym blaskiem, a powalający uśmiech w połączeniu z modną fryzurą sprawiał, że blondyn wyglądał jak dwudziestolatek.

     Thomas przywitał się ze wszystkimi ani na moment nie zdejmując szarmanckiego uśmiechu. Ana zesztywniała pod wpływem jego dotyku, kiedy uścisnął ją krótko i poszedł ucałować babcię Molly. Naturalnie każdemu przywiózł też wyszukany prezent. Udobruchał Johna konsolą Xbox, a kobietom dał kwiaty i perfumy. Drogie perfumy, jak zauważyła Ana przyglądając się małemu flakonikowi misternie obleczonemu koronką. Wewnątrz znajdowała się rubinowa ciecz pachnąca nieziemsko. Ana pośpiesznie zamknęła flakon. Nie może przecież używać takich perfum.

     – Więc jesteś lekarzem? – usłyszała pytanie. Podniosła wzrok na przystojnego blondyna, który spoglądał na nią swymi hipnotyzującymi, niebieskimi tęczówkami. – Wiedziałem, że jesteś mądra i na pewno skończysz jakieś ambitne studia.

Ana nie wiedziała czy to komplement.

      – Dziękuję. Po prostu chciałam pomagać ludziom.

      – To szlachetne. Nie to co wszyscy. Snobizm, pogoń za kasą, sławą, urodą. Ty jesteś inna.

Ana nie wiedziała co myśleć o tych  słowach. Uśmiechnęła się delikatnie czując jak jej policzki płoną czerwienią.

***

     Ana nie mogła przełknąć pysznej wigilijnej kolacji. Siedziała naprzeciwko Thomasa, który był perfekcyjny jak jej siostra. Idealny. Tak samo nieskazitelny, jak pierwszego dnia, gdy go zobaczyła. Przeszłość powróciła, przemknęła do teraźniejszości i zatruła jej ciało nieodpartą żądzą. Nie mogła powstrzymać myśli krążących wokół osoby młodego boga. Pana jej myśli i uczuć. To nieprawdopodobne, że można pokochać kogoś tak platonicznie. Jej miłość nie była jednak wolna od pożądania. Ana marzyła, by dotknąć jego twardego, umięśnionego brzucha, by spleść dłonie na jego karku, zamknąć oczy i poczuć smak jego ust. Śniła na jawie. Niemal czuła na plecach dotyk jego silnych dłoni. Przejechała palcami niżej poprzez klatkę i brzuch. Rozpięła spodnie Thomasa, który w odpowiedzi zdarł z niej bluzkę. Uśmiechnęła się zalotnie. Bez cienia wstydu pozwoliła mu rozpiąć sobie stanik i pieścić piersi. Thomas obsypywał jej brzuch milionem pocałunków, a przyjemne ciarki rozchodziły się po całym jej ciele.

      Głośny śmiech przerwał rozmyślania Any.

     – Wspaniale, że o tym wspomniałeś, Tom – powiedziała Lisa śmiejąc się. – Byliśmy wtedy na wakacjach na Rodos. John oczywiście z nami. Upał był nie do zniesienia, więc mały wariował. My mogliśmy ochłodzić się w basenie, ale nie John. Zamiast siedzieć w hotelu postanowił wybrać się na wycieczkę po mieście…

     Any zapatrzonej w Thomasa nikt nie zauważył. Powoli wstała od stołu zgarniając resztki dla Bruna. Wyszła na zasypaną śniegiem ulicę. Zimny i nieprzyjazny świat był przynajmniej spokojniejszy. Pozwalał pomyśleć w samotności. W kamienicy była jak zwykle późno, choć jeszcze przed północą. W półmroku wspięła się po schodach na drugie piętro i po omacku odszukała włącznik światła. Żarówka się nie zapaliła.

      – Szlag – przeklęła Ana pod nosem i w ciemności zaczęła szukać kluczy w torebce.

    – Nie ma prądu – usłyszała. Omal nie podskoczyła. Max przestraszył ją pojawiając się niczym mara. – Ach, te stare kamienice mają swój urok, ale ile wyrzeczeń kosztuje człowieka mieszkanie w nich. – Zaśmiał się.

     Ana nie odpowiadała licząc, że sąsiad zignoruje ją i sobie pójdzie. Nie odchodził.

     – Przestraszyłem panią? Przepraszam, nie chciałem – powiedział.

     – Nie szkodzi – odparła Ana odwracając się do drzwi. Miała zamiar jak najszybciej znaleźć klucz. Nie była jednak pewna czy włożyła go do torebki, do kieszeni czy może zostawiła w mieszkaniu Molly. Znowu zaklęła pod nosem.

     – Coś nie tak? – spytał Max.

    – Wszystko w porządku – powiedziała szybko. Nie chciała, by tam stał. Czego chciał od niej ten facet?

     – Czy w związku z tym, że nie mamy prądu, dałaby się pani zaprosić na kolację? – spytał Max w odpowiedzi na to pytanie.

     Ana odwróciła się i zamrugała oczami z niedowierzania. Co taki przystojny lekarz w niej widzi? Nie miał rodziny? Spędzał święta samotnie? Nagle zrobiło się jej go nieopisanie żal.

      – Jeżeli pan nalega – powiedziała – to z przyjemnością. Nakarmię tylko kota.